Ja het is december, voor mij altijd al de maand van terugkijken naar het afgelopen jaar.
En wat voor een jaar was dit zeg.
De terugblik maakte dat ik werkstress te negatief ging vinden, vooral in de Coronacrisis. Iedereen die werkte, en vooral de vrouwen, volgens mij kreeg stress.
Stress op het werk in de zorg of onderwijs, stress voor de zorg van de scholing van de kinderen of de pubers die niet bij elkaar mochten komen en online les kregen.
De zorg voor ouders die niet bezocht mochten worden maar wel aandacht en zorg nodig hadden.
Allemaal stress en het gaf mij zelf een vervelend gevoel om telkens weer over de werkstress te hebben.
Waarom niet over werkgeluk?
Dus voor mij een nieuw begin en voor jou?
Ik heb besloten om in 2021 door te gaan met werkgeluk in plaats van met werkstress.
En daar ga ik nog een stapje verder in nm. “werkgeluk voor 50plus” zelfs.
Blik je mee terug met mij?
Ja nu ga ik wel wat verder terug dan het afgelopen jaar.
Zelfs terug naar 2010 – dus 10 jaar terug zelfs 😊
Hier begon het voor mij.
Na mijn HBO studie (ik was midden veertig), Bachelor Management opleiding met als specialisatie psychologie en coaching. Besloot ik naast mijn baan in het ziekenhuis om ook als coach te gaan werken in het ziekenhuis en in mijn eigen praktijk.
Helemaal happy was ik met deze stap, het voelde ontzettend goed.
Tot ik eind 2014 zelf een burn-out kreeg. Ja ik wist als coach best wat ik moest doen maar bleef maar werken en viel uit voor 8 maanden.
Hierna accepteerde ik een andere functie voor 24 uur, minder stress en ik had voldoende tijd over om mij op het coachen te richten.
Dat coachen wilde ik richten op werkstress en op het behouden van zorgprofessionals in hun functie. Juist om niet op te branden!
Afgelopen jaren ben ik hier echt wel de expert in geworden.
Tot dit jaar, het jaar 2020, het jaar van de Corona
Wat een stressvol jaar, wat een zorgen en wat een stress.
Steeds meer begon het bij mij te kriebelen om positiever in mijn coaching te gaan geen stress maar werkgeluk.
In 2018 werd ik 55 jaar. De vraag kwam steeds verder naar boven blijf ik als coach werken naast mijn baan ernaast?
De baan die ik na mijn burn-out had geaccepteerd bracht mij geen voldoening meer. Er kwam weer een reorganisatie aan. Dus wat ga ik doen? Als ik nu niet de stap ga nemen om voor mezelf te gaan werken ga ik het waarschijnlijk nooit meer doen.
Ik heb mezelf een jaar gegeven om te onderzoeken waarom ik dit wel of niet zal gaan doen. Ik werk toch graag in een team en financieel moest ook e.e.a. doorgedacht worden.
Jammer dat ik geen coach kende die mij hierin kon begeleiden. Vaak gaat het dan direct om loopbaan coaching en het ging om mij. Om mijn gedachtes en gevoelens op een rijtje te krijgen. Over mijn mitsen en maren.
Ik nam de stap in 2019, na eerst een sabbatical van 3 maanden te hebben genomen om voor te proeven 😊
Echt een goede stap voor mij persoonlijk en mijn ontwikkeling.
30 jaar in het ziekenhuis gewerkt, 10 functies hier gedaan, nu voor mezelf.
Tot dit jaar dus, het jaar 2020.
Want ja wilde ik dit eigenlijk? Wilde ik dit nu nog zo? Wilde ik nog de werkstresscoach alleen voor de zorg zijn?
Als je me al langer volgt, dan weet je dat ik een keer buiten stond en op een kruispunt aan het filmen was, waardoor ik een aha moment kreeg. Ik sta op mijn kruispunt.
Wat wil ik nu eigenlijk gaan doen?
Zo is het idee ontstaan om mij te gaan richten op werkgeluk.
Er zijn veel vrouwen zoals ik, veel 50plussers die denken:
# Is dit het nou?
# Wat kan ik nog meer doen?
# Wat kan ik anders doen?
# Waar word ik nou gelukkig van op het werk?
Ik heb heel veel vrouwen voorbij zien komen afgelopen jaren, vaak ook 50plussers die verschillend in het werk staan.
- Sommige vinden dat ze voldoende hebben ontwikkeld en de laatste jaren dit werk willen blijven doen, maar wel met plezier.
- Ik kwam ook vrouwen tegen die graag, zoals ik ook jaren heb gedaan, die denken ik zit hier nu wel maar wat kan ik nog meer?
- Ik ben nu 50plus kan ik nog verder ontwikkelen in deze organisatie? Maar wat dan en hoe dan? Het oude vertrouwde loslaten is best moeilijk.
- En vrouwen zoals ik die denken van nog 10 of 15 jaar werken, ik wil eigenlijk best nog een stap maken.
Ik had zelf ook dat mijn kinderen studeerden en mijn man had een universitaire studie. Nu ik! Wat kan ik nou eigenlijk zelf nog meer? Wat wil ik eigenlijk? Wat zijn mijn wensen?
Herken jij dit ook? Het gemis van werkplezier?
Het maakt mij dus niet uit in welke fase jij zit 50plus vrouw.
Blijven of stappen zetten?
Jou wil ik heel graag begeleiden naar werkplezier.
Hoe kan jij omdenken, zelfvertrouwen krijgen of loslaten? Dingen die jezelf hebt aangeleerd of die jou zijn aangepraat door ouders, partner, collega’s of leidinggevende?
Daar wil ik je in meenemen.
Je hoeft niet zelf te worstelen.
We kunnen het samen doen.
Ik ben die onafhankelijke buitenstaander die jou de juist vragen kunt stellen om dromen en wensen om te zetten in actiepunten voor werkplezier.
Dus voor mij een nieuw begin en voor jou?
Fijne dag vandaag.
Verdere uitleg geef ik in mijn onderstaande video:
PS: Ken jij nog anderen voor wie deze mail interessant is?
Deel hem dan gerust met die persoon of verwijs naar mijn blog op deze website met de link hierboven!